Wytyczne GIFF w sprawie zdalnej identyfikacji klienta

Zgodnie z treścią Wytycznych, instytucja obowiązana ma obowiązek posłużyć się dokumentem stwierdzającym tożsamość klienta lub innymi dokumentami, względnie danymi lub informacjami pochodzącymi z wiarygodnego i niezależnego źródła w celu potwierdzenia, że klient jest tym za kogo się podaje. Instytucja obowiązana ma możliwość wyboru sposobu weryfikacji. Najbardziej godnymi zaufania instrumentami według GIIF są środki identyfikacji elektronicznej w tym kwalifikowany podpis elektroniczny.

W przypadku braku możliwości wykorzystania wyżej wspomnianych środków identyfikacji elektronicznej, instytucja obowiązana powinna zastosować wzmożone środki bezpieczeństwa finansowego.  W ocenie GIIF instytucja powinna posłużyć się co najmniej dwoma różnymi dokumentami, danymi i informacjami przy czym przynajmniej jeden z tych materiałów powinien być dokumentem stwierdzającym tożsamość w rozumieniu powszechnie obowiązującego prawa (na przykład dowodem osobistym lub prawem jazdy).

W przypadku weryfikacji tożsamości klienta który jest osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, instytucja obowiązana do weryfikacji powinna posłużyć się dokumentem zawierającym aktualne dane z wyciągu właściwego rejestru. W przypadku działania osoby fizycznej upoważnionej do działania w imieniu klienta instytucja obowiązana powinna zweryfikować umocowanie osoby fizycznej do działania w imieniu klienta, wykorzystując przykładowo dane zawarte w wyżej wspomnianym dokumencie lub przy pomocy aktu notarialnego potwierdzającego umocowanie.

Instytucja obowiązana może uzyskać wgląd do materiałów weryfikacyjnych poprzez wideo – rozmowę, podczas której pracownik instytucji ma możliwość przyjrzenia się oryginałom. W przypadku weryfikacji na podstawie dokumentu zawierającego zdjęcie ma możliwość weryfikacji czy osoba na zdjęciu jest tą samą osobą z którą rozmawia.

GIIF wskazuje, że dodatkowym środkiem weryfikacji klienta może być pierwsza transakcja przeprowadzona za pomocą przelewu bankowego z rachunku klienta, prowadzonego w innej instytucji obowiązanej. Zastrzega jednocześnie, że nie należy jednak traktować ww. środka jako podstawowego sposobu weryfikowania tożsamości klienta z uwagi na minimalny zakres danych osobowych zawartych w informacji o przelewie. Te dane mogą służyć jedynie do dodatkowej weryfikacji tożsamości klienta, przeprowadzonej na podstawie innych materiałów weryfikacyjnych.

Wytyczne w sprawie identyfikacji klienta instytucji obowiązanej i weryfikacji jego tożsamości w sytuacji braku jego fizycznej obecności.